ทางสีเทา ก็คือทางที่ไม่มีหมายเลขบนแผนที่เป็นเส้นสีเทาเล็กๆ แผนที่บางฉบับอาจไม่มี มันเป็นทางที่ไม่ใช่ทางหลักที่คนส่วนใหญ่ใช้กัน ส่วนใหญ่เป็นทางดินลูกรัง บางที่ก็มีราดยางบ้าง คนที่ใช้เส้นทางพวกนี้จะเป็นชาวบ้านในพื้นที่เท่านั้น

   ขับกันไปตามทางดินแดงขึ้นเขาลงเขาผ่านหมู่บ้านเล็กๆ ในใจก็คิดว่ามันไม่น่าจะไกลนักถ้าดูตามแผนที่ แต่จุดเริ่มต้นมันตรงที่เราไปจอดถามทาง โดยให้นายเจมส์เป็นผู้ไปสอบถามน่าจะคุยกันรู้เรื่องเพราะเป็น คนเมือง ตรงที่เราจอดถามมีรถแบ็กโฮกำลังเกลี่ยดินทำทางอยู่ นายเจมส์เดินไปถามชาวบ้านข้างทาง เดินกลับมากับคำตอบ"พี่เขาบอกทางนี้ไปได็" ผมก็บอกไปว่า"เขาว่าไปได้ก็ไป" เราทั้งสามไม่มี gps มีเพียงแผนที่กระดาษมาตราส่วน 1:1,000,000เท่านั้น 

   พี่คนขับรถแบกโฮเกลี่ยดินข้างๆให้พวกเราจะได้ผ่านได้สะดวก

   ไปกันตามทางที่ถามมากันพักใหญ่จากดินแดงๆก็เปลี่ยนเป็นฝุ่นหนาบวกกับหิน เส้นทางนี้ใช้ความเร็วสูงสุดได้เพียง 20 กิโลต่อชั่วโมงเท่านั้นใช้เกียร์1 และเกียร์2 เป็นส่วนใหญ่ มันเริ่มเข้าป่าลึกไปทุกทีผมก็กลัวว่าน้ำมันจะหมด ระหว่างทางมีบ้านให้เห็นไม่กี่หลัง มีชาวบ้านขี่ ฮอนด้าดรีมเก่าๆแซงหน้าพวกเราไปสองคัน เราเริ่มเหนื่อยแล้ว เลยจอดพักดูแผนที่กันใหม่

   จอดพักกินน้ำและคิดกันว่าจะไปต่อหรือจะกลับ ผมถามนายเจมส์ว่า"เมื่อกี๊ไปถามเขาว่ายังไง" นายเจมส์ตอบว่า "ผมถามว่าทางนี้ไปแม่ฮ่องสอนได้หรือเปล่า เขาตอบว่าได้" สรุปคือสื่อสารกันไม่ละเอียด ถ้าดูจากแผนที่จากจุดที่ถามอีกไม่เกิน 5กิโลน่าจะเจอทางแยกเข้าถนนดำ(ถนนราดยาง)แถวๆบ้านแม่จ๋า แต่นี่วิ่งมาเป็น 10กิโลแล้ว ผมมันใจว่ามาผิดแน่ แต่ไกลเกินกว่าจะกลับทางเก่าในเมื่อเขาบอกว่าไปได้ งั้นก็ไปกันต่อ เส้นทางสีเทาเราไม่ค่อยได้ถ้ายรูปนัก สองข้างทางเป็นเหวมีแต่ต้นสักและใบก็ปกคลุมผิวทางแสดงให้เห็นว่าไม่มีใครใช้ทางนี้มานานแล้วมีความเงียบสงบเป็นเส้นทางที่สวยงาม เรายังเดินหน้าต่อจนถึงบ้านหนองเขียว มันมีทางแยกครับ ใกล้ๆนั้นมีบ้านอยู่หนึ่งหลังให้นายเจมส์ไปถามเช่นเคย ได้คำตอบว่าไปทางซ้ายอีก10กว่าโลจนเจอทางแยกให้เลี้ยวซ้ายไปอีกไม่ไกลจะเจอถนนดำ ใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่าไปได้แน่ หลังจากได้เส้นทางแล้วก็ไปต่อแต่เป็น10กว่าโลที่นานมากๆ

   ในที่สุดเราก็เจอถนนดำจนได้ เราวิ่งไปตามทางหมายเลข 108 ถึงบ้านห้วยโป่งกาน ตรงทางโค้งบนเนินเขามีร้านกาแฟให้เราได้พัก ล้างหน้าล้างตาซัดกาแฟให้สดชื่นกันหน่อย ระหว่างกินกาแฟได้คุยกับป้าเจ้าของร้านว่าเราเลี้ยวมาผิดเส้นทางที่ผ่านมาเป็นทางเก่าที่ชาวบ้านเคยใช้กัน ที่ผิดก็ตรงที่ถามทางที่แรกนั่นแหละ ถ้าไปทางซ้ายก่อนถึงจุดถามทางครั้งแรกประมาณ5โลก็ถึงถนนดำแต่เรามาทางนี้อยู่บนเขาประมาณ50โลเห็นจะได้ สภาพทั้งคนทั้งรถมีแตฝุ่นแดงเต็มไปหมด เสียดายที่ถ่ายรูปได้น้อยเพราะเส้นทางไม่อำนวยแต่ดีใจที่หลงไปทางนี้ ถ้าไม่ได้นายเจมส์คงเสียดายน่าดูแต่เราก็ผ่านมันมาได้ คราวหน้าต้องให้นายเจมส์ไปถามอีก จะได้เส้นทางตื่นเต้นอีก จากร้านกาแฟถึงแม่ฮ่องสอนไม่ไกลมากเราเติมน้ำมันให้เต็มถังที่แม่ฮ่องสอนและหาที่พัก ไปได้แถวทางไปท่าเรือก็จะหกโมงแล้วต่างอาบน้ำปัดฝุ่นเราจะค้างที่แม่ฮ่องสอนหนึ่งคืน วันนี้ขอจบเรื่องราวทางสีเทาไว้เท่านี้ก่อนหมดแรงแล้วไว้พบกันพรุ่งนี้ครับ