ประวัติการสร้าง

สันนิษฐานว่าสร้างภายหลังการสร้างพระพุทธรูป (ราว พ.ศ. 500)ปรากฏเห็นเป็นหลักฐานชัดเจนในในสมัยทวารวดี (ราว พ.ศ. 400-พ.ศ. 1200)และ สมัยศรีวิชัย (พ.ศ. 1300) โดยสร้างพระเครื่องขึ้นเพื่อเป็นของที่ระลึกสำหรับผู้ที่มาเคารพสังเวชนียสถาน เพื่อให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า ส่วนความหมายของคำว่าพระเครื่องในประเทศไทยนั้น เกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 ที่ท่านสั่งเครื่องจักรจากยุโรปมาเพื่อผลิตเหรียญกษาปณ์ ทำให้มีการผลิตเหรียญของเกจิอาจารย์ขึ้น ทำให้เรียกว่าพระที่ทำจากเครื่องจักรว่าพระเครื่องหรือ เรียกพระองค์เล็กๆที่เป็นพระพิมพ์เรียกเหมือนกันว่าพระเครื่อง

ช่วงสมัยรัชกาลที่ 4 ได้มีการเปลี่ยนแปลงความเชื่อในสังคมไทย โดยจากในอดีตที่ไม่นำนิยมนำพระพุทธรูปมาไว้ในบ้าน[ต้องการอ้างอิง] ก็เริ่มนำพระพุทธรูปมาไว้ในบ้าน มีการสร้างห้องพระหรือหอพระเพื่อใช้เป็นที่บูชาและเก็บรักษาพระพุทธรูปและพระพิมพ์ อีกทั้งมีการสร้างพระพุทธรูปขนาดเล็กที่ใช้นำติดตัวพกพาไปไหนมาไหนระหว่างการเดินทาง เพื่ออาศัยอำนาจพุทธานุภาพขององค์พระที่อธิฐานจิตในการช่วยปกป้องให้พ้นจากอันตราย ซึ่งพระพุทธรูปขนาดเล็กที่ใช้นำติดตัวเพื่ออาศัยอำนาจพุทธคุณช่วยปกป้องให้พ้นจากภยันตารายเหล่านี้มักถูกเรียกว่า พระเครื่องราง พระเครื่อง ซึ่งมาจากการผนวกความเชื่อระหว่างการนับถือเครื่องรางของขลังเข้ากับพระพุทธรูปหรือพระพิมพ์ ถือเป็นการรวมอำนาจพุทธานุภาพเข้ากับอำนาจไสยขาว